Ball on the Roof (2010)

Estrada 2010 een schot in de roos!

Het was zoals steeds spannend, de paar laatste dagen voor Estrada… maar het resultaat was er wel degelijk! Meer dan 650 personen die de show méér dan apprecieerden en die er ook nog een dijk van een feestje bijkregen. Hieronder alvast een ooggetuigenverslag. Foto’s en video zijn op komst!

Ooggetuigenverslag:

Estrada wordt zo langzamerhand een begrip in het Lebbeekse leven.

De eerste versie, “De vloek van de Maqlu”, werd een groot succes : Kervasius, Helena, Felix en vooral het fantastische orkest dat hen bijstond – ons eigen Fanfareorkest – brachten de zaal in opperste vervoering. De toon was gezet voor de volgende jaren.

Ons het totaalspektakel van de vorige jaren herinnerend, wilden we er ook dit jaar zeker bij zijn. Het lukte ons nipt om de laatste kaarten van de zaterdagavondvoorstelling te bemachtigen (dank u wel, Etienne!).

Bij het binnenkomen van De Biekorf werden we dankzij de goed uitgekozen jaren ’50-attributen, tot een heuse Plymouth toe, en de verwelkoming van de helpers die zo uit een oude film leken weggeplukt, ondergedompeld in de sfeer van the fifties : Rock and Roll-diensters, een maffiagangster eerste klas, grease-lookalikes en toeschouwers in bolletjesjurken, die met hun krultang kunstwerkjes maakten van hun anders zo “gewone” kapsels, zorgden voor kleurige accenten in de zaal.

Laat het ons trouwens even hebben over die zaal. Die was omgetoverd tot een echte balzaal : grote ronde tafels stonden rond de dansvloer opgesteld. Kapsalon Lambesc liet menige dames plaatsnemen op een authentieke jaren ’50-kapperstoel om hen de haren op te steken, krullen te leggen en roosjes in te spelden. Ook de heren konden er terecht voor een punky gelkapsel. In diezelfde hoek konden de dames zich bovendien zo mooi laten opmaken dat ze zichzelf amper herkenden.

Het podium deed me enerzijds denken aan het Amerikaans Theater, anderzijds aan een groot passagiersschip, waarop de reizigers een grootse revueshow konden beleven alvorens te nacht aan te vatten in hun kajuit. Zelfs de microfoons waren origineel.

Hoef ik jullie nog te zeggen dat dit alles al van voor de start van het spektakel menige bewonderende blikken oogstte? Geloven jullie mij als ik vertel dat het muzikale gedeelte de hele zaal van bij de eerste noot in vervoering bracht? Laat mij hieronder een poging doen om te verwoorden wat wij nog beleefden.

De avond was opgevat in drie delen : In een eerste muzikaal gedeelte werden de gangs van West Side Story op ons losgelaten, we genoten van het allomgekende Take 5, dronken “Rum and Coca-Cola” met The Andrew Sisters en wiegden mee met de bekendste nummers van Bobbejaan Schoepen. Topperformer Ivan Pecnik bracht samen met de muzikanten een schitterende uitvoering van o.a. “Lichtjes aan de Schelde” en “’k zie zo geire mijn duivekot”.

Op de achtergrond zagen we oorlogsbeelden, het begin van de wierkoers en de uitvinding van de Hoelahoep, Barbie en Lego op het groot scherm passeren. Tussen de toeschouwers zagen we plots enkele kinderen-van-toen met de bal spelen, een echte duivemelker vertelde over zijn sport, een jonge voetbalfan gaf commentaar bij een oude match, …

Na de pauze werd iedereen knap verrast door “gorgeous Bob”, die het publiek woordeloos, maar met een blits rood pak bekend maakte dat het tweede muzikaal gedeelte een heus dansgedeelte zou worden. Mocht hij er zelf ooit aan getwijfeld hebben : Goede kledingkeuze, Bob!

Eerst enigszins aarzelend, maar na enkele minuten vol overgave, verkenden zowel oude bekenden als nieuwe gezichten de dansvloer.

Marlon Brando, Audrey Hepburn, Elvis Presley, Marilyn Monroe, Clark Gable, Doris Day, James Dean en vele anderen keken toe hoe menigeen zich vermaakte op de tonen van “Lullaby”, “Fly me to the Moon” enzovoort. Met “La Bamba” kwamen we nog eens aan een echte kusjesdans toe en verliefde, verloofde en getrouwde koppeltjes konden vervolgens hun hart nog eens ophalen met een reeks echte plakkers in de stijl van “Only you” en “Put Your Head on my Shoulder”.

Op de Rock and Rollmedley met o.a. Jerry Lee Lewis, ons aller vriend Elvis en Bill Haley sloegen de echte rockers tenslotte nog eens goed de benen uit.

Ik wil speciaal nog even de zanger en zangeressen proficiat wensen met hun prestaties. Wat een stemmen! Enne Hella, ik denk niet dat veel mensen wisten wat een engelenstemmetje jij hebt : wat een zuivere noten! Knap gedaan!

De staande ovatie op het einde van het schouwspel bewees maar weer eens het slagen van de avond, het enthousiaste applaus was heel zeker verdiend. De dirigent en zijn muzikanten, de vocalisten, de techniekers licht en geluid, de decoratie-helden, de mensen die de filmpjes maakten en al wie erin voorkwam, de rock and roll-diensters en de folkvrienden achter de toog, de kindjes in de zaal, de kapper en schminkster, het bestuur en alle andere medewerkers : zonder jullie was Estrada niet geweest wat het nu was! GROOTS!

Dit zou een mooie slotzin voor dit ooggetuigeverslag zijn geweest, ware het niet dat Estrada 2010 uit drie delen bestond : Laten we Rollin’ Rickie niet vergeten! Deze dj waagde het om, na het fantastische optreden van onze favoriete fanfare, oldiesmuziek te draaien in plaats van de hedendaagse electro, drumm&bass, metal, garagerock en wat tegenwoordig nog “in” is. Ook hij zag de dansvloer vollopen met enthousiaste dansers. De Biekorf ging tot in de vroege uurtjes uit zijn dak! Maar dat hebben wij niet meer meegemaakt, want kleine kindjes, die zich weliswaar groot voelen, moeten op tijd naar bed …

Estrada 2010 heeft het weer bewezen : muziek leeft!

Dank je wel allemaal!